REZOLUCIJA O SREBRENICI – PSBIH

/in /by

 

Bosna i Hercegovina tel/fax 0038735/ 251-035; 251-431 e-mail: boss.bh@inet.ba

Press konferencija

 

u povodu Prijedloga rezolucije o genocidu u Srebrenici i Bosni i Hercegovini koji je dostavljen na usvajanje Parlamentarnoj skupštini BiH

 

Obzirom da je Predsjedništvo BiH ignorisalo Inicijativu za usvajanje Rezolucije o Srebrenici, Bosanska stranka je putem poslanika Muhameda Moranjkića dostavila u Parlamentarnu skupštinu BiH Prijedlog rezolucije o genocidu u Srebrenici i BiH, predložen u identičnom tekstu koji je jednoglasno usvojen od strane američkog Senata, zbog onemogućavanja bilo kakvih manipulacija i eventualnih pokušaja negiranja genocida i stravičnih zločina.

U Prijedlogu rezolucije je, između ostalog, naznačeno da je u Bosni i Hercegovini u periodu od 1992. do 1995 godine od strane srpskih snaga izvršeno etničko čišćenje, agresija i genocid, te da su bosanski Srbi uz direktnu podršku vlasti Srbije i Crne Gore prognali preko 2 miliona ljudi, oko 200 hiljada ubili, na desetine hiljada silovali ili na druge načine mučili, te da su kontinuirano granatirali i snajperski napadali nedužne civile Sarajeva i drugih urbanih centara. Rezolucijom je odana duboka počast svim žrtvama agresije i genocida u BiH, te je naznačeno da sve osobe odgovorne za zločin protiv čovječnosti i genocid moraju biti privedene pred lice pravde i kažnjene, pri čemu se pozivaju sve zemlje na obaveznu saradnju sa Međunarodnim sudom za ratne zločine u Hagu, istakao je na press konferenciji predsjednik BOSS-a Mirnes Ajanović.

 

 

U prilogu tekst Prijedloga rezolucije

 

28.6.05.                                                                                                                                                                                              Danijel Senkić, Press BOSS-a

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

MUHAMED MORANJKIĆ, poslanik u Predstavničkom domu

Parlamentarne skupštine BiH

 

 

 

 

 

BOSNA I HERCEGOVINA

PARLAMENTARNA SKUPŠTINA BIH

PREDSTAVNIČKI DOM

PREDSJEDAVAJUĆI

 

 

 

 

 

 

Predmet: Prijedlog rezolucije o genocidu u Srebrenici i Bosni i Hercegovini za uvrštavanje u dnevni red 59. sjednice Predstavničkog doma Parlamentarne skupštine BiH

 

 

 

 

 

 

 

 

Poštovani,

 

Na osnovu člana 121 . i 122.Poslovnika Predstavničkog doma Parlamentarne skupštine BiH dostavljam Vam prijedlog za uvrštavanje u dnevni red 59. sjednice Predstavničkog doma: REZOLUCIJU O GENOCIDU U SREBRENICI I BOSNI I HERCEGOVINI

 

U povodu deset godina od stravičnog masakra u Srebrenici, a zbog izrazite važnosti za Bosnu i Hercegovinu jednoglasno usvojene Rezolucije o Srebrenici od strane Senata Sjedinjenih Američkih Država, Predstavnički dom Parlamentarne skupštine BiH, u identičnom tekstu kako je i usvojena Rezolucija o Srebrenici Senata Sjedinjenih Američkih Država broj 134 (koja je u prilogu na engleskom jeziku i prevedena i ovjerena pečatom sudskog tumača Mersije Kurt iz Tuzle pod brojem 0628/05-1 od 28.06.2005. godine) usvaja rezoluciju o genocidu u Srebrenici i Bosni i Hercegovini u sljedećem tekstu

 

 

REZOLUCIJA

 

O GENOCIDU U SREBRENICI I BOSNI I HERCEGOVINI

REZOLUCIJU

 

Kojom se izražava priznavanje masakra koji se desio u Srebrenici u Julu 1995.godine.

 

Pošto je u Julu 1995.godine hiljade muškaraca i dječaka, tražeći sigurnost u «zaštičenoj zoni» Ujedinjenih Nacija u Bosni i Hercegovini, pod zaštitom UNPROFOR-a ubijeno od strane vojnih snaga Bosanskih Srba koje su djelovale u zemlji;

 

Početkom aprila 1992.godine, agresija i etničko čišćenje koje je sprovodila vojska Bosanskih Srba , dok su preuzimali kontrolu nad okolnom teritorijom, rezultirali su masovnim prilivom Bošnjaka koji su tražili zaštitu u Srebrenici i okolini, obzirom da je Vijeće Sigurnosti Ujedinjenih Nacija proglasio tu teritoriju «zaštićenom zonom» po Rezoluciji Vijeća Sigurnosti broj 819 od 16.aprila 1993.godine;

 

Obzirom da je prisustvo UNPROFOR-a u Srebrenici obuhvatalo bataljon Holandskih mirovnih snaga, sa predstavnicima UNHCR-a, Međunarodnog Crvenog Križa i humanitarne organizcije za medicinsku pomoć Liječnici bez Granica koji su pružali pomoć raseljenom stanovništu koje je živjelo u uvjetima masivne pretrpanosti, siromaštva i bolesti;

 

Pošto su vojne snage Bosanskih Srba blokirale enklavu početkom 1995.godine, te tako lišili svo stanovništvo humanitarne pomoći i kontakata sa vanjskim dijelom svijeta, smanjujući tako sposobnost Holandskih mirovnih snaga da se brane od agresije ili na neki drugi način efektivno odgovore na sve goru situaciju;

 

Pošto su od 6. jula 1995.godine vojne snage Bosanskih Srba napale UNPROFOR baze, preuzmajući kontrolu nad izoliranom enklavom, zarobili Holandske vojnike i nakon «čarki» sa lokalnim braniteljima, preuzeli kontrolu nad gradom Srebrenica 11. jula 1995.godine;

 

Pošto se procjenjuje da je jedna trećina stanovništva Srebrenice, uključujući i relativno mali broj vojnika, očajnički pokušavajući da prođe kroz liniju vojnih snaga Bosanskih Srba i pređe na relativno sigurnu teritoriju pod kontrolom Bošnjaka, od kojih su mnogi ubijeni od strane patrola i iz zamki;

 

Pošto je preostali dio stanovništva tražio zaštitu od Holandskih mirovnih snaga u njihovoj komandi u selu Potočari sjeverno od Srebrenice, ali mnogi od njih su nasumice odabirani od strane Srpskih vojnika i bivali pretučeni, silovani ili ubijeni;

 

Pošto je vojska Bosanskih Srba deportovala žene, djecu i starije autobusima, a zadržavala muške Bošnjake starije od 16 godina na sabirnim mjestima i drugim lokacijama širom sjeveroistočne Bosne i Hercegovine pod njihovom kontrolom, te ih kolektivno ubijala i zakopavala zarobljenike u masovne grobnice;

 

Pošto je oko 20 procenata ukupnog stanovništva Srebrenice iz tog vremena – najmanje 7,000 ili možda koja hiljada više – ubijeno;

 

 

 

 

Pošto Ujedinjene Nacije i zemlje članice su priznale svoj neuspjeh da preduzmu potrebne aktivnosti i donesu odluke koje su mogle spriječiti napad na Srebrenicu i zaustaviti masakr, uključujući i dugi izvještaj koji je objavila Vlada Holandije 10.aprila 2002.godine pod naslovom «Srebrenica «zaštićena» zona – Rekonstrukcija, istorija, posljedice i analiza pada zaštićene zone»;

 

Pošto su snage Bosanskih Srba, u nadi da prikriju dokaze masakra u Srebrenici, naknadno pomjerile tijela iz prvobitnih masovnih grobnica na mnoge sekundarne lokacije širom sjeveroistočne Bosne i Hercegovine pod njihovom kontrolom;

 

Pošto je masakr u Srebrenici jedan od najgorih mogućih zvjerstava počinjenih tokom konflikta u Bosni i Hercegovini od aprila 1992 do novembra 1995, uslijed kojih su politike agresije i etničkog čišćenja koje su sprovodile snage Bosanskih Srba uz direktnu pomoć i podršku vlasti Federalne Republike Jugoslavije (Srbije i Crne Gore) rezultirale masovnim raseljavanjem više od 2.000,000 ljudi, ubistvom oko 200.000 ljudi, te desetinom hiljada silovanih ili na neki drugi način zlostavljanih i mučenih nedužnih civila, koji su došli u Sarajevo i druge gradove, gdje su opet bili podvrgnuti redovnom granatiranju i snajperskoj vatri;

 

Pošto Član 2 iz Konvencije o prevenciji i kažnjavanju zločina genocida, potpisane u Parizu 9. decembra 1948.godine i koja je stupila na snagu 12. januara 1951.godine, definira genocid kao «svako djelo počinjeno sa namjerom uništenja, u cjelosti ili djelimično, nacionalne, etničke, rasne ili religiozne grupe, kao što je: (a) ubijanje članova grupe; (b) nanošenje teške tjelesne ili mentalne povrede članovima grupe; (c) namjerno stvaranje takvih uvjeta življenja grupe koji vode ka njihovom fizičkom uništenju u cijelosti ili djelimično; (d) nametanje mjera u namjeri da se zaustave rađanja unutar grupe; (e) nasilno prebacivanje djece iz jedne grupe u drugu grupu».

 

Pošto je 25.maja 1993.godine Vijeće Sigurnosti Ujedinjenih Nacija usvojilo Rezoluciju Vijeća Sigurnosti broj 827, uspostavljajući time prvi međunarodni tribunal za ratne zločine, Međunarodni Tribunal za Ratne Zločine za bivšu Jugoslaviju sa sjedištem u Hagu, Holandija, i dalo tom Međunarodnom Tribunalu za Ratne Zločine ovlaštenja da istraži i krivično goni pojedince za koje su sumnja da su počinili ratne zločine, genocid, zločin protiv čovječnosti, i teško povrijedili Ženevske Konvencije na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991.godine;

 

Pošto su brojni članovi vojske Bosanskih Srba i politički lideri sa raznih nivoa vlasti optuženi za tešku povredu Ženevskih Konvencija iz 1949.godine, narušavanje zakona ili običaja rata, zločin protiv čovječnosti, genocid i saučesništvo u genocidu povezanim sa genocidom u Srebrenici, od kojih su neki saslušani i osuđeni, dok su drugi, uključujući Radovana Karadžića i Ratka Mladića, još uvijek na slobodi; i

 

Obzirom da međunarodna zajednica, uključujući Ujedinjene Nacije, i dalje obezbjeđuje ljude i resurse, uključujući i direktnu vonu intervenciju, u cilju sprječavanja dalje agresije i etničkog čišćenja, da pregovaraju i obezbijede potpunu implementaciju generalnog okvirnog mirovnog sporazuma u Bosni i Hercegovini, koji je potpisan u Dejtonu, Ohajo, 21. novembra 1995.godine i sklopljen u Parizu 14. decembra 1995.godine, uključujući suradnju sa Međunarodnim Tribunalom za Ratne Zločine za bivšu Jugoslaviju;

 

Usvojeno je:

 

  1. hiljade nedužnih ljudi koji su ubijeni u Srebrenici, u Bosni i Hercegovini u julu 1995.godine, zajedno sa osobama koje su bile žrtve tokom konflikta i genocida u Bosni i Hercegovini od 1992 do 1995 godine, treba da budu počasno zapamćeni i poštovani;
  2. politike agresije i etničkog čišćenja koje je sprovodila vojska Bosanskih Srba u Bosni i Hercegovini od 1992 do 1995 godine su u skladu sa definicijom zločina i genodica iz Člana 2 Konvencije o prevenciji i osudi zločina genocida, potpisane u Parizu 9.decembra 1948. godine, a koja je stupila na snagu 12. januara 1951.godine;
  3. strani državljani, uključujući i državljane Sjedinjenih Američkih Država, koji su rizikovali, a u nekim slučajevima izgubili živote u Bosni i Hercegovini dok su radili u mirovnoj misiji, treba da se pamte i poštuju;
  4. Ujedinjene Nacije i zemlje članice treba da prihvate dio odgovornosti zato što su dozvolile da se desi masakr u Srebrenici i genocid u Bosni i Hercegovini u periodu od 1992 do 1995 godine, te što nisu uspjeli da preduzmu dovoljne, odlučne i blagovremene mjere, te bi Ujedinjene Nacije i njene članice trebale da neprestano vode računa da se ovakav neuspjeh ne desi ponovo u nekim budućim krizama i konfliktima;
  5. Od nacionalnog je interesa Ujedinjenih Nacija da oni koji su odgovorni za ratne zločine, genocid, zločine protiv čovječnosti te teško narušavanje Ženevskih Konvencija iz 1949. godine, a koji su se desili u Bosni i Hercegovini, odgovaraju za svoje postupke;
  6. Sve osobe optužene od strane Međunarodnog Tribunala za Ratne Zločine u bivšoj Jugoslaviji treba da budu uhapšeni i prebačeni u Hag, bez daljeg odlaganja, i sve zemlje treba da ispoštuju svoje obaveze da u potpunosti surađuju sa Međunarodnim Tribunalom za Ratne Zločine; i
  7. Ujedinjene Nacije treba da nastave sa pružanjem podrške –

 

(A)  nezavisnosti i teritorijalnom integritetu Bosne i Hercegovine

  1. miru i stabilnosti u jugoistočnoj Evropi kao cijeloj; i
  2. pravo svih ljudi koji žive u jugoistočnoj Evropi, bez obzira na njihovu nacionalnu, rasnu, etničku ili religioznu pripadnost –
    1. da se vrate svojim kućama i uživaju u blagodetima demokratskih institucija, vladavine zakona i ekonomskih mnogućnosti; i
    2. da saznaju o sudbini svojih nestalih najbližih i prijatelja

 

 

 

 

Muhamed Moranjkić, poslanik